Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη σε όλους τους αναγνώστες του «Εξώστη».
Στις 19 Απριλίου, μετά από πολύμηνη αναμονή, ο Δήμος Τρίπολης παρουσίασε το
πρόγραμμα των εκδηλώσεων και των δράσεων που ετοιμάζει για τα 200 χρόνια από
την Ελληνική Επανάσταση και την Άλωση της Τρίπολης.
Η εκδήλωση ήταν λιτή, κομψή και χωρίς περιττές φλυαρίες. Οι ομιλητές στάθηκαν
ολιγόλογοι και περιεκτικοί ενώ είδαμε (ίσως για πρώτη φορά σε τέτοιου είδους
εκδηλώσεις) να υπάρχει επιτέλους αισθητική και μάλιστα αρκετά υψηλή. Από το
εξαιρετικό βίντεο της έναρξης, μέχρι την επιλογή του φόντου για τους ομιλητές, τα
γραφιστικά στοιχεία και τους φωτισμούς, ήταν εμφανής η προσοχή στη
λεπτομέρεια. Παρακολουθήσαμε μια εκδήλωση που ξέφυγε απ’ όσα είχαμε
συνηθίσει ως σήμερα στην πόλη μας, μια εκδήλωση που μας εξέπληξε ευχάριστα
και αυτό το πιστώνονται οι διοργανωτές της και ο Δήμος.
Η έκπληξη που μας επεφύλαξε η αρτιότητα της όλης εκδήλωσης, δυστυχώς δε
συνεχίστηκε και κατά την παρουσίαση του προγράμματος του Δήμου για τα 200
χρόνια της Επανάστασης και της Άλωσης. Κι αυτό γιατί, σε αντίθεση με την
εκδήλωση, το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε δεν απέφυγε την πεπατημένη και τα
τετριμμένα, όχι τόσο ως προς το περιεχόμενό του όσο ως προς τη δομική του βάση
και τη φιλοσοφία του.
Αν δούμε τα όσα περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα ένα προς ένα, πολλά μπορούμε
να σχολιάσουμε και να επισημάνουμε. Το παρόν κείμενο όμως, δεν επιθυμεί να
κάνει ανάλυση του προγράμματος σημείο προς σημείο. Άλλωστε, έχουμε να
κάνουμε με ένα πρόγραμμα ιδιαιτέρως γεμάτο το οποίο σε γενικές γραμμές δε θα
μπορούσε να χαρακτηριστεί κακό.
Οι δράσεις που ανακοινώθηκαν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι
ενδιαφέρουσες και μάλιστα, ορισμένες εξ’ αυτών και πολλά υποσχόμενες. Το
σύνολο του προγράμματος όμως, αφήνει την αίσθηση πως δεν υπήρξε κάποιο
συγκεκριμένο όραμα στη βάση του οποίου αυτό καταρτίστηκε και σύμφωνα με το
οποίο έγινε η επιλογή των δράσεων. Δίνεται η εντύπωση πως έγινε προσπάθεια να
χωρέσουν στο πρόγραμμα όσο το δυνατόν πιο πολλές δράσεις, ακόμη κι αν αυτές
είναι ετερόκλητες μεταξύ τους ή ακόμη και μη άμεσα σχετικές με την Επανάσταση
και την Άλωση. Εν ολίγοις, είναι ένα πλούσιο πρόγραμμα που όμως, παρά το κλαδί
δάφνης που κοσμεί το όμορφο έμβλημά του, δε διεκδικεί δάφνες για τη φαντασία,
τη φρεσκάδα και την πρωτοτυπία του.
Το ζήτημα της φιλοσοφίας και του οράματος στην κατάρτιση του προγράμματος,
γίνεται περισσότερο εμφανές όταν αναζητούμε την παρουσία και τη συμμετοχή της
νέας γενιάς σε αυτό. Σε σύνολο 69 δράσεων έχουμε συμμετοχή του Πανεπιστημίου
Πελοποννήσου μόνο σε μία. Σε σύνολο 69 δράσεων δεν έχουμε καμία που να
διοργανώνεται από κάποιο από τα σχολεία της πόλης. Έχουμε δράσεις ΓΙΑ τους
νέους αλλά όχι ΑΠΟ τους νέους. Και αυτό ίσως είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση.
Τα 200 χρόνια από την Επανάσταση και την Άλωση της Τρίπολης, θα έπρεπε (όχι
μόνο σε τοπικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο) να αντιμετωπιστούν ως η μεγαλύτερη
ευκαιρία για να στρέψουμε το βλέμμα μας πρωτίστως μπροστά. Η διάσωση και η
παραπέρα διερεύνηση της ιστορικής μνήμης, η ανάγνωση της ιστορικής αλήθειας
χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις και τέλος οι τιμές σε ήρωες και γεγονότα θα
έπρεπε να είναι (με αυτή τη σειρά) οι κύριες συνιστώσες ενός προγράμματος που
πρωταρχικός του στόχος θα ήταν να φέρει τη νέα γενιά στο προσκήνιο. Να
αναδείξει τους νέους ως τους φυσικούς συνεχιστές της μεγάλης Επανάστασης και
τους έχοντες τον πρώτο λόγο στην εξελικτική πορεία της ανεξάρτητης Ελλάδας και
της ελεύθερης Τρίπολης. Να δώσει στους νέους λόγο και ουσιαστικό βήμα
ενεργητικής συμμετοχής στους εορτασμούς, θέτοντάς τους με τον τρόπο αυτό
ενώπιον των ευθυνών που έχουν για τη μελλοντική πορεία του τόπου τους και
δημιουργώντας τους τελικά ένα ουσιαστικό δέσιμο με αυτόν.
Η παρούσα δημοτική αρχή, με την έως τώρα πορεία της, έχει δείξει πως είναι
ιδιαιτέρως δραστήρια και κινητική, επιθυμώντας να φέρει έναν αέρα ανανέωσης
στο Δήμο. Είναι μάλιστα σαφής η προσπάθεια να δημιουργηθεί η εικόνα ενός
Δήμου περισσότερο εξωστρεφούς και σύγχρονου, που ακούει και διαλέγεται.
Επιλέγοντας η δημοτική αρχή να λειτουργεί σε αυτό το πλαίσιο, θα πρέπει να
κατανοήσει πως αυξάνει τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις των πολιτών από αυτήν.
Ίσως και γι’ αυτό, να μην υπήρξε ο προσδοκώμενος ενθουσιασμός στους πολίτες για
το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε, παρά τη θετική –γενικά– ανταπόκριση.
Ιδανικά, ο γράφων, θα ήθελε ένα πρόγραμμα που θα είχε αποφασιστεί από τους
νέους της πόλης και θα είχε την έγκριση και την εποπτεία του Δήμου. Ένα
πρόγραμμα που θα υλοποιούσε ο Δήμος πάνω στις κατευθύνσεις που θα χάραζαν
τα παιδιά, οι φοιτητές, η νέα γενιά του, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δεν
είναι μόνιμοι κάτοικοί του. Ένα πρόγραμμα που θα είχε το Πανεπιστήμιο ως κύριο
συμμετέχοντα φορέα και τους πολίτες ως διαμορφωτές του και όχι μόνο ως κοινό.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα ήταν ένα πραγματικό βήμα προς τα μπρος, αλλά ίσως
κάτι τέτοιο είναι ακόμη ουτοπικό.
Λόγω της πανδημίας όμως, το πρόγραμμα θα είναι δυναμικό και θα μπορεί να
μεταβάλλεται και να τροποποιείται. Οι μεταβολές αυτές, λοιπόν, θα μπορούσαν να
μην περιοριστούν μόνο σε αναβολές ή ακυρώσεις εκδηλώσεων αλλά να
περιλαμβάνουν και προσθήκες νέων δράσεων και εμπλουτισμό του υφιστάμενου
προγράμματος. Ας έχουμε υπόψη μας λοιπόν αυτήν τη δυνατότητα και ας την
αξιοποιήσουμε όλοι, Δήμος και (κυρίως) πολίτες.
ΥΓ: Το γεγονός ότι οι αντιδράσεις που υπήρξαν για το πρόγραμμα αφορούσαν κυρίως στη
μη παρουσίαση του κόστους των εκδηλώσεων, ή στο ότι δεν αναφέρθηκε αν θα γίνει
παρέλαση για την Άλωση (!), ή στο ότι δεν τιμάται επαρκώς ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (!!),
προκαλεί τουλάχιστον απελπισία.
