Με αφορμή την προχθεσινή (27/3) Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου και έχοντας αφήσει να περάσουν μερικές μέρες από τη λήξη των τριήμερων εορτασμών για την επανέναρξη της λειτουργίας του ιστορικού Μαλλιαροπουλείου Θεάτρου, θα ήθελα να καταθέσω και να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις για αυτό το σπουδαίο για την πόλη μας γεγονός.
Το παρόν άρθρο δε θα σταθεί στην ιστορία του θεάτρου, ούτε στις πάμπολλες περιπέτειες που είχε μέσα σε αυτά τα 103 χρόνια της ύπαρξής του. Εξάλλου, τα δεκάδες άρθρα που γράφτηκαν τις περασμένες μέρες με αφορμή την επανέναρξη της λειτουργίας του κάλυψαν και με το παραπάνω την ιστορική πλευρά του θέματος. Εμείς θα σταθούμε στο παρόν και στο μέλλον. Στην ιστορία που έρχεται και όχι στην ιστορία που πέρασε.
Ως μέλος της ομάδας των ανθρώπων που πρόσφεραν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους για να καλυφθούν ανάγκες, να λυθούν προβλήματα και γενικότερα να διευκολυνθεί η επαναλειτουργία του θεάτρου, είχα την τύχη, τη χαρά και την τιμή να ζήσω από κοντά και από μέσα τον πυρετό της προετοιμασίας και όλη τη ζέση με την οποία αντιμετώπιζαν αυτό το εγχείρημα όλοι εκείνοι που το είχαν αναλάβει. Και ήταν τουλάχιστον συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν μπει ποτέ ξανά στο Μαλλιαροπούλειο, να νοιάζονται για αυτό το χώρο σαν να επρόκειτο για το ίδιο τους το σπίτι, αφιερώνοντας πολύ χρόνο και πολύ κόπο προκειμένου να γίνουν όλα όπως έπρεπε.
Πολλές και δυνατές οι εικόνες που πέρασαν από τα μάτια μας αυτές τις 3 μέρες. Εικόνες αγάπης, χαράς, ανυπομονησίας, συγκίνησης. Εικόνες γεμάτες πάθος και ένταση για μια στιγμή ιστορική και σπουδαία. Εικόνες που μένουν χαραγμένες στη μνήμη και θέλουν πολύ χρόνο για να αναλυθούν και να αφομοιωθούν και χιλιάδες λέξεις για να περιγραφούν.
Περισσότερα από 550 άτομα παρακολούθησαν από κοντά αυτές τις 3 πρώτες παραστάσεις, χώρια όσοι τις παρακολούθησαν (παρά το πολύ κρύο) έξω από το θέατρο, στη γιγαντοοθόνη που είχε στηθεί. Πάνω από 1000 άτομα πέρασαν από το θέατρο ως απλοί επισκέπτες την περασμένη βδομάδα που ήταν ανοιχτό από το πρωί ως το βράδυ. Απλώς για να το δουν. Από περιέργεια. Μια περιέργεια που τους οδήγησε στο να ανακαλύψουν έναν κρυμμένο θησαυρό στην καρδιά της πόλης. Έναν θησαυρό που έβλεπαν καθημερινά μα δεν ήξεραν ότι υπάρχει. Και είναι τέτοιο το δέος και ο θαυμασμός που προκαλεί αυτός ο χώρος που η γκρίνια και η μιζέρια δεν κατάφεραν να ευδοκιμήσουν εντός του αυτές τις μέρες. Γιατί κανείς δεν γκρίνιαξε για τα λίγα εισιτήρια, κανείς δε διαμαρτυρήθηκε για τις θέσεις που δε βλέπουν, κανείς δεν εκνευρίστηκε με τα προβλήματα στα καθίσματα, κανείς δε μίλησε για τις όποιες ατέλειες εντόπισε και τον ενόχλησαν. Κι αυτό γιατί είδε σε έναν χώρο ιερό, ανθρώπους με το χαμόγελο στα χείλη να κάνουν τα πάντα για να λειτουργήσει ξανά.
Τίποτα φυσικά δεν είναι τέλειο. Τα προβλήματα υπάρχουν και τα γνωρίζουν οι υπεύθυνοι. Μάλιστα την τελευταία εβδομάδα ξεπηδούσαν με τέτοια συχνότητα που η φράση «Δε θέλει να ανοίξει το ρημάδι!» ακούστηκε ουκ ολίγες φορές. Ωστόσο με επιμονή, υπομονή και θετική διάθεση από όλους, επετεύχθη αυτό το μικρό θαύμα της επαναλειτουργίας του θεάτρου (γιατί περί θαύματος πρόκειται και το ξέρουν καλά όσοι το έζησαν από κοντά).
«Και τώρα; Τώρα τι;»