Φτάνουμε λοιπόν, σε δύο μέρες, στο τέλος του Γενάρη. Του Γενάρη μιας
χρονιάς που περιμέναμε με ανυπομονησία, προσδοκώντας και ελπίζοντας να βάλει
ένα τέλος στη λαίλαπα που λεγόταν 2020. Θυμάμαι στην πρώτη καραντίνα, τότε
που ακόμη δεν ξέραμε τι μας χτύπησε κι από που, πώς, φοβισμένοι και
παραζαλισμένοι, ονειρευόμασταν το τέλος του 2020 σαν τη λύτρωσή μας. Με την
παιδική αφέλεια της άγνοιάς μας, φανταζόμαστε πως τα Χριστούγεννα θα μας
έβρισκαν να έχουμε ξεμπερδέψει με τον κορωνοϊό και πως ενωμένοι και ζωντανοί
θα μπορούσαμε το βράδυ της πρωτοχρονιάς να τρέχουμε ανέμελα στην πλατεία
του Άρεως καλωσορίζοντας ελεύθεροι το νέο έτος.
Από όλα τα παραπάνω, το μόνο που συνέβη τελικά ήταν η νομοτελειακή
έλευση του 2021. Όλα τα υπόλοιπα έμειναν στη σφαίρα του φαντασιακού μας και
αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες. Το 2021 ήρθε με τους κανόνες που του όρισε η
χρονιά που έφυγε. Τουλάχιστον, είχαμε καταλάβει εγκαίρως πως έτσι θα συμβεί,
είχαμε ήδη απαρνηθεί τα ανοιξιάτικα όνειρά μας και το βλέμμα μας έβλεπε ήδη
βαθιά μέσα στο 2021. Και ήταν ένα βλέμμα τόσο πολύπλοκο, τόσο γεμάτο από
συναισθήματα και ανάγκες, τόσο χαμένο και απλανές, όσο ποτέ άλλοτε.
Υποδεχτήκαμε το 2021 πιο ήσυχα από κάθε άλλη χρονιά, με τις
περισσότερες προσδοκίες που είχαμε ποτέ από μια νέα χρονιά. Είδαμε κάπου μέσα
σε αυτό την ελευθερία μας, την επιστροφή στην κανονική μας ζωή, την ανάκτηση
της υγειονομικής μας ασφάλειας και των δικαιωμάτων μας. Ωστόσο, το μόνο που
τελικά μας έφερε άμεσα, ήταν η δυνατότητα να μπορούμε να ελπίζουμε και να
προσπαθήσουμε να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας και να ονειρευτούμε ξανά. Είναι
κάτι κι αυτό.
Τα δυσκολότερα και σπουδαιότερα όμως, για όλους μας, είναι μπροστά. Θα
πρέπει να ξαναβρούμε την επαφή μας, τη σωματική, την ψυχική, την πνευματική,
την επαφή κάθε είδους. Να αγγίξουμε ξανά ο ένας τον άλλο, να ξαναβρούμε την
αγκαλιά, το χάδι, το φιλί, ακόμη και το πιο απλό, τη χειραψία. Θα πρέπει να
ξαναδούμε τα πρόσωπα, να ξαναδούμε τα χαμόγελα για να βρούμε τις αλήθειες του
κάθενός μας. Φαίνεται απλό μα δεν είναι. Φαίνεται εύκολο μα δε θα είναι. Πόσο
εύκολα θα μπορέσουμε να μας επιτρέψουμε να νιώσουμε ξανά την ανάσα ενός
άλλου πλάι μας; Πόσο εύκολα θα μπορέσουμε να αφεθούμε για να
ξανατραγουδήσουμε σε μια συναυλία, να ξαναστριμωχτούμε σε ένα θέατρο, να
ξαναχορέψουμε σε ένα πανηγύρι; Η πανδημία μας ξεμάκρυνε και σε λίγο θα πρέπει
πάλι να πλησιαστούμε. Πώς θα είναι άραγε;
Μαζί με την επαφή και τους ανθρώπους μας, θα πρέπει να ξαναστήσουμε
και την κοινωνική μας υπόσταση. Τις ασχολίες μας, τις δραστηριότητές μας, τους
προβληματισμούς μας, όλα όσα αφήσαμε στη μέση. Αλλά και τις ευθύνες και τις
υποχρεώσεις μας απέναντι στην κοινωνία και στους συνανθρώπους μας. Άραγε πώς
θα είναι όταν θα πρέπει να δημιουργήσουμε πάλι; Όταν θα πρέπει να σκεφτούμε
ξανά πέρα από τον εαυτό μας, να δράσουμε και να αντιδράσουμε; Αλήθεια,
θυμόμαστε ακόμα πώς είναι να αντιδράς;
Το 2021 είναι πολλά περισσότερα από μια χρονιά. Είναι η ανάγκη των
ανθρώπων να μπορούν να ξαναλειτουργήσουν ως δημιουργικά όντα και όχι ως
μηχανές παραγωγής. Είναι η ανάγκη των πολιτών να μπορούν να έχουν συμμετοχή
στη δράση και δικαίωμα στην αντίδραση. Είναι η επιθυμία των οικογενειών και των
φίλων να σμίξουν και να αγκαλιαστούν. Είναι η ανάγκη να βρούμε πάλι τις
ανησυχίες και τις αναζητήσεις μας. Είναι η ανάγκη να ερωτευτούμε ξανά, να
ταξιδέψουμε ξανά, να γελάσουμε ξανά, να διεκδικήσουμε ξανά, να μαλώσουμε
ξανά, να ανασάνουμε ξανά. Είναι όλα αυτά και πολλά ακόμη, όσα κάθε ένας από
εμάς στερείται και ονειρεύεται. Μα πάνω απ’ όλα, είναι η ευχή και η ελπίδα της
ανθρωπότητας να είναι ελεύθερη ξανά. Είναι η ανυπομονησία δισεκατομμυρίων
ανθρώπων να αρχίσουν να έχουν και πάλι ζωή.
Αυτή είναι η βαριά ευθύνη με την οποία φορτώσαμε τη νέα χρονιά. Να
κουβαλήσει τις ελπίδες και τα όνειρά μας και να μας δώσει πίσω τις ζωές μας.
Τι ευθύνη!
Πώς είναι, άραγε, να ξαναβάζεις μπρος έναν πλανήτη;
Αυτό είναι το αβάσταχτο βάρος του 2021.
Η δημιουργία αυτής της στήλης αποτελούσε μια σκέψη πολλών ετών. Οι συγκυρίες και τα
γεγονότα ήρθαν έτσι, ώστε να ξεκινά σήμερα την ύπαρξή της.
Ευχαριστώ θερμά την Ηλιάνα και τη Ραφαέλλα για την τιμή που μου κάνουν να γίνω κι εγώ
κομμάτι της διαδικτυακής παρουσίας μιας τόσο ιστορικής εφημερίδας και τη χαρά που μου
δίνουν με το να στηρίζω αυτή τη νέα προσπάθεια. Μα λίγο περισσότερο, ευχαριστώ για τη
δυνατότητα που μου δίνουν να εκφράζομαι και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας.
Ραντεβού λοιπόν εδώ, στο arcadikanea.gr, κάθε δεύτερη Παρασκευή. Καλή αρχή!
Κ.Σ.
